Er wordt geknoeid met ons voedsel. Kijk het programma Keuringsdienst van waarde en u weet genoeg. Karnemelk die is aangezuurd, rosé die geen rosé is, sojasaus die niet van gefermenteerde sojabonen is gemaakt. Meestal proberen producenten zoiets te verhullen. Maar er is een worstenmaker die er gewoon voor uitkomt.
Aan kipfilet wordt water toegevoegd, aan brood stofjes die uit haar zijn gewonnen en er zit cellulose in sommige soorten kaas. Terwijl de voedingsindustrie heel geheimzinnig doet over al die toevoegingen, komt deze worstenmaker er gewoon voor uit dat er hout in zijn worsten zit. Het is wel echt beukenhout, dat valt dan weer mee, geen goedkope restpartij MDF. Geen tropische boom is ervoor gesneuveld.
Bovendien zijn de worsten vervolgens op z’n Italiaans gerookt. Wat dat precies inhoudt, wordt niet duidelijk. Ik stel me daar dan toch – een beetje romantisch – bij voor dat al die worsten gezellig dicht tegen elkaar in de schoorsteen van een pizzaoven hebben gehangen. Maar misschien is het wel een maffioos bedrijf en dan kunnen ze er net zo goed afgekeurde banden van de Fiatfabriek voor hebben gebruikt. Je weet het nooit met die Italianen.
Woorden worden worst fataal
Deze worsten lagen massaal in de uitverkoop bij de supermarkt. Niet zo gek. De woordvolgorde heeft duidelijk de verkoopcijfers beïnvloed. En de besparing die de automatische vertaling opleverde, zal inmiddels in die Italiaanse rook zijn opgegaan. Of is er in de opmaak wat fout gegaan en hadden er twee kolommen van drie woorden op de verpakking moeten staan? Hoe het ook zit, had ‘varkensvlees’ en ‘gerookt’ even omgewisseld en de n. 38’s waren een eclatant succes geworden in plaats van een commercieel debacle.
Dubieuze naam mede debet
Overigens draagt de naam van de producent ook niet echt bij aan de koopbereidheid van de consument. Want spreek de Duitse achternaam maar eens op z’n Duits uit en het wordt er niet smakelijker op. Nee, afservelade, dat is het. Alhoewel, misschien op een koude winterdag, warm op een broodje bij de bouwmarkt…